- 021-22473688
- support@sahee.ir
تأثیر اقلیم و جغرافیای ایران بر شکل‌گیری انتخابهای پوشاک سنتی و مدرن
لباس و پوشش از ابتدای تاریخ حیات انسان و شکل‌گیری تمدن‌ها، در قالب ابزاری برای پوشاندن بدن، ثمرات متعدد دیگری را عرضه داشته که بازتاب عمیق جغرافیا، فرهنگ و شرایط محیطی یک منطقه یکی از مهم‌ترین آن‌هاست. ارتباط پیچیدۀ بین جغرافیا، اقلیم و انتخاب لباس‌ها، نه تنها بر آنچه مردم می‌پوشند تأثیر گذاشته، بلکه چگونگی طراحی، تولید، استفاده از پارچه‌ها و حتی استفاده از منابع بومی منطقه برای شیوه‌های رنگ‌رزی پارچه را در سراسر جهان شکل داده است. ویژگی‌های خاص جغرافیایی هر منطقه، از یخبندان‌های قطبی تا بیابان‌های خشک، ضروریات خاص هر منطقه، مواد، رنگ‌ها و سبک‌هایی را تعیین کرده‌اند که لباسهای سنتی آن هارا تعریف کرده و در طول قرن‌ها در معرض نمایش و معرفی گذاشته‌‍‌اند.
جغرافیا و اقلیم نقش اساسی در تأثیرگذاری بر توسعۀ سبک‌های پوشاک ایفا می‌کنند چراکه همیشه منابع و امکانات منطقه در هارمونی طبیعت با تأمین نیازهای مواد اولیۀ پوشاک و در تناسب با ضروریات آب و هوایی منطقه بوده است. در اقلیم‌های سرد، به عنوان مثال، نیاز به عایق حرارتی باعث استفاده از پارچه‌های متراکم و گرم مانند پشم و خز شده است، در حالی که مناطق گرمسیری پارچه‌های سبک و تنفس‌پذیر مانند پنبه و کتان را برای مقابله با گرما ترجیح می‌دهند. علاوه بر این، دسترسی به منابع محلی، تأثیر زیادی بر لباسهای سنتی داشته است؛ خواه پشم آلپاکا در رشته کوه‌های آند، ابریشم چین یا کنف هند باشد.
در طول تاریخ، انسان‌ها با نوآوری در سبک‌های پوشاک خود را با محیط اطراف سازگار کرده‌اند. در خاورمیانه، لباسهای روان و گشاد برای تهویه هوا و محافظت از بدن در برابر آفتاب سوزان بیابانی طراحی شده‌اند. در مقابل، در مناطق قطبی، مردم اینویت[1] با ساخت پارکا[2] از پوست حیوانات، گرما را حفظ کرده و در برابر دماهای زیر صفر مقاومت کرده‌اند. این سازگاری‌ها نه‌تنها کاربردی بودن لباس را نشان می‌دهند، بلکه بر اهمیت فرهنگی و محیطی آن نیز تأکید دارند.
در عصر مدرن، با وجود اینکه جهانی‌سازی موجب ترکیب سبک‌های پوشاک در مناطق مختلف شده است، تأثیر جغرافیا و اقلیم همچنان در انتخاب مواد، روندهای مد و طراحی‌های کاربردی قابل مشاهده است. این تعامل بین ضرورت‌های محیطی و ترجیحات زیبایی‌شناختی همچنان طراحان و مصرف‌کنندگان را به خود جذب می‌کند و اهمیت جاودان جغرافیا و اقلیم را در شکل‌دهی به دنیای مد برجسته می‌سازد.
این مقاله به بررسی ارتباط شگفت‌انگیز میان جغرافیا، اقلیم و پوشاک می‌پردازد و نشان می‌دهد که این عوامل چگونه بر انتخاب پارچه، نوآوریهای طراحی و هویت فرهنگی در مناطق مختلف جهان تأثیر می‌گذارند.
با وجود اینکه جهانی‌سازی موجب ترکیب سبک‌های پوشاک در مناطق مختلف شده است، تأثیر جغرافیا و اقلیم همچنان در انتخاب مواد، روندهای مد و طراحی‌های کاربردی قابل مشاهده است. این تعامل بین ضرورت‌های محیطی و ترجیحات زیبایی‌شناختی همچنان طراحان و مصرف‌کنندگان را به خود جذب می‌کند و اهمیت جاودان جغرافیا و اقلیم را در شکل‌دهی به دنیای مد برجسته می‌سازد.
انتخاب لباس‌ها تحت تأثیر عمیق اقلیم قرار دارد و در هر اقلیم خاص، پارچه‌ها و مواد خاصی برای راحتی و محافظت بدن در برابر شرایط محیطی ترجیح داده می‌شوند. در زیر به برخی از تأثیرات اقلیم‌ها بر انتخاب پارچه‌ها پرداخته‌ایم:
نیازمندی‌های اقلیم سرد
لایه‌بندی یکی دیگر از استراتژی‌های کلیدی است که در مناطق سرد برای حفظ گرما استفاده می‌شود. این اصل شامل پوشیدن چندین لایه لباس است که هوای بین آنها به‌عنوان عایق اضافی عمل می‌کند. به عنوان مثال، در مناطق شمالی ایران که زمستان‌های سرد و طاقت‌فرسایی دارند، مردم معمولاً لباسهای ضخیم پشمی یا لباسهای فیلتردار می‌پوشند که بر روی لایه‌های سبک‌تری قرار می‌گیرند تا گرما را حفظ کنند.
نیازمندی‌های اقلیم گرم
برای مثال، در بیابان‌های گرم و خشک جنوب ایران، شامل مناطقی مانند کرمان و یزد، لباسهای سبک از پنبه و کتان به‌طور سنتی مورد استفاده قرار می‌گیرند. مردم در این مناطق معمولاً لباسهای گشاد می‌پوشند که به جریان هوای بهتر کمک می‌کند و راحتی را در زیر آفتاب شدید فراهم می‌کند. این لباس‌ها همچنین از پوست در برابر تابش مستقیم خورشید محافظت می‌کنند.
نیازمندی‌های اقلیم مرطوب
در نواحی با رطوبت بالا، مانند سواحل شمالی ایران و مناطق دریای خزر، پارچه‌های سبک و رطوبت‌گیر معمولاً مورد استفاده قرار می‌گیرند. لباسهای سنتی این مناطق مانند لباسهای گشاد پنبهای یا تونیک‌ها، علاوه بر راحتی، کمک می‌کنند تا بدن خشک و خنک بماند. این پارچه‌ها به‌ویژه برای حفظ بهداشت و راحتی در اقلیم مرطوب انتخاب می‌شوند.
نیازمندی‌های اقلیم خشک
لباسهای گشاد و سبک در اقلیم‌های خشک اهمیت ویژه‌ای دارند زیرا این نوع لباس‌ها جریان هوای اطراف بدن را تسهیل می‌کنند و در نتیجه از گرمازدگی جلوگیری می‌کنند و محافظت خوبی در برابر تابش مستقیم خورشید فراهم می‌کنند. به‌عنوان مثال، در مناطق خشک و بیابانی مرکز و جنوب ایران، از جمله استانهای کرمان، سیستان و بلوچستان، لباسهای سنتی شامل روبات‌های بلند و شلوارهای گشاد است که از پنبه یا کتان تهیه شده‌اند. این لباس‌ها به‌طور خاص برای تابش شدید خورشید طراحی شده‌اند و در عین حال هوای آزاد را به بدن می‌رسانند. استفاده از پوشش سر مانند توربان یا شال برای محافظت از سر و صورت در برابر تابش آفتاب نیز رایج است.
2. اقلیم و لباس در مناطق مختلف ایرانایران کشوری با اقلیم‌های متنوع است که از نواحی سرد کوهستانی گرفته تا بیابان‌های خشک و مناطق مرطوب ساحلی را شامل می‌شود. این تفاوت‌های اقلیمی تأثیر زیادی بر لباسهای سنتی و مدرن در هر منطقه داشته است.
در اینجا به برخی از مناطق ایران و نحوه تأثیر اقلیم آنها بر انتخاب لباس پرداخته‌ایم:
این مطالعات موردی نشان می‌دهند که چگونه اقلیم‌های مختلف در ایران تأثیر عمیقی بر انتخاب و طراحی لباسهای سنتی و مدرن داشته‌اند. لباس‌ها نه تنها برای راحتی و محافظت در برابر شرایط محیطی طراحی شده‌اند، بلکه منعطف بوده و به نیازهای فرهنگی و جغرافیایی هر منطقه پاسخ می‌دهند. از مناطق سردسیر شمالی تا بیابان‌های گرم و خشک جنوب، استفاده از مواد مختلف و طراحی‌های ویژه برای هر منطقه تطابق خوبی با شرایط اقلیمی دارند.
این ارتباط میان جغرافیا، اقلیم و انتخاب لباس همچنان در دنیای مد امروز اهمیت دارد و طراحان لباس از این الگوهای سنتی الهام می‌گیرند تا لباسهای کاربردی و زیبایی طراحی کنند که نیازهای خاص هر اقلیم را برآورده کند.
3. جغرافیا و تأثیر آن بر مواد و پارچههاجغرافیا نقش کلیدی در، دردسترس بودن مواد اولیه و پارچه‌ها در مناطق مختلف دارد. در هر منطقه، بسته به نوع منابع طبیعی و ویژگی‌های جغرافیایی، انواع خاصی از مواد و پارچه‌ها تولید می‌شوند که نه تنها با اقلیم بلکه با فرهنگ و نیازهای خاص آن منطقه هم‌خوانی دارند. در ایران، که کشوری با جغرافیای متنوع از سواحل جنوبی تا مناطق کوهستانی شمالی و بیابان‌های مرکزی است، انتخاب و تولید پارچه‌ها به شدت تحت تأثیر منابع طبیعی و جغرافیای آن قرار دارد.
در اینجا به بررسی چگونگی تأثیر جغرافیا و منابع طبیعی بر نوع پارچه و لباس در مناطق مختلف ایران می‌پردازیم.
در سواحل جنوبی ایران، که اقلیم گرم و مرطوب دارند، منابع طبیعی مانند نخ و الیاف پنبهای بسیار مهم هستند. این منطقه به دلیل وجود زمینه‌ای حاصلخیز و آب و هوای گرم، مناسب برای کشت پنبه است که به‌طور گسترده در این نواحی تولید می‌شود.
پنبه به عنوان یکی از پرکاربردترین مواد در طراحی لباس در سواحل جنوبی ایران شناخته می‌شود. در گذشته، مردم این نواحی از پارچه‌های پنبهای و کتان به‌ویژه برای لباسهای تابستانی و روزمره استفاده می‌کردند. این پارچه‌ها به دلیل سبکی و قابلیت تنفس، برای شرایط گرم و مرطوب این منطقه ایده‌آل هستند.
در شمال ایران، به‌ویژه در استانهای گیلان و مازندران که دارای اقلیم مرطوب و بارانی هستند، استفاده از الیاف طبیعی مانند کتان و پشم به‌طور گستردهای رایج است. در این مناطق، به دلیل رطوبت بالا، مردم نیاز به پارچه‌هایی دارند که رطوبت را جذب کنند و بدن را خشک نگه دارند.
پشم به عنوان مادهای طبیعی و عایق، در تولید لباسهای زمستانی برای مناطق شمالی ایران اهمیت زیادی دارد. علاوه بر این، منابع گیاهی موجود در این مناطق مانند الیاف گیاهان مانند کنف، به‌ویژه برای ساختن طناب‌ها و پارچه‌های مقاوم، کاربرد دارد.
مناطق کوهستانی ایران مانند آذربایجان، کردستان و لرستان، به دلیل سردی هوا در فصل‌های زمستان، نیاز به پارچه‌های گرم و عایق دارند. در این نواحی، استفاده از پشم و خز حیوانات برای تولید پوشاک زمستانی بسیار متداول است. همچنین، در این مناطق، گیاهان طبیعی مانند گیاهان پنبهای و کرک‌ها برای تولید پارچه‌های ضخیم و مقاوم در برابر سرما استفاده می‌شوند.
این مناطق همچنین به دلیل شرایط کوهستانی و دوری از مناطق شهری، اغلب پارچه‌های محلی و دست‌ساز تولید می‌کنند که به‌طور خاص برای مقابله با سرما و نیازهای روزمره طراحی شده‌اند. در گذشته، لباسهای پشمی و دستباف از مهم‌ترین گزینه‌ها برای مردم این مناطق بودند و این روند هنوز هم در برخی از جوامع کوهستانی ادامه دارد.
در مناطق بیابانی و خشک ایران، مانند استانهای یزد، کرمان، سیستان و بلوچستان، با توجه به گرمای شدید تابستان و سرمای شدید زمستان، انتخاب مواد طبیعی و پارچه‌ها به‌ویژه اهمیت دارد. در این مناطق، استفاده از الیاف طبیعی مانند پنبه، کتان و بامبو رایج است. این پارچه‌ها به‌ویژه در تابستان‌ها برای تولید لباسهای گشاد و سبک مناسب هستند که به بدن امکان تهویه و جریان هوا می‌دهند.
در این نواحی، پوشاک سنتی مانند چفیه، پوشاک بلند، و لباسهای سبک پنبهای یا کتان به‌طور گسترده استفاده می‌شود. علاوه بر این، در این مناطق، وجود منابع سنگی مانند سنگ آهک برای ساخت برخی لباس‌ها و لوازم جانبی نیز از نظر تاریخی دارای اهمیت بوده است.
در غرب و جنوب ایران، مناطقی که به‌ویژه تحت تأثیر اقلیم‌های گرم و خشک و مناطق کوهستانی هستند، از مواد اولیه‌ای مانند پشم و نخ برای تولید لباسهای تابستانی و زمستانی استفاده می‌شود. در این نواحی، لباس‌هایی که از الیاف طبیعی و سنگین ساخته شده‌اند، به‌ویژه در زمستان‌ها برای مقابله با سرمای شدید مناطق کوهستانی ضروری هستند. همچنین، در این مناطق به‌ویژه در خوزستان، به دلیل وجود منابع طبیعی غنی مانند پنبه و نخ، تولید لباسهای سبک تابستانی با الیاف پنبهای رایج است.
در مناطق مرکزی ایران که دارای آب و هوای خشک و نیمه‌بیابانی هستند، پارچه‌های طبیعی مانند پنبه، کتان و ابریشم به‌ویژه برای تولید لباسهای روزمره و پوشاک فصلی استفاده می‌شوند. در این نواحی، پوشاک معمولاً به‌صورت سبک و گشاد طراحی می‌شوند تا بدن در دمای بالا بتواند تهویه داشته باشد.
علاوه بر این، در مناطق مرکزی ایران، منابع فراوانی از ابریشم و نخ برای تولید پوشاک خاص و صنایع دستی وجود دارد که نقش مهمی در طراحی لباسهای فاخر و سنتی این منطقه ایفا می‌کنند.
4. نقش منابع طبیعی در تأثیرگذاری بر انتخاب لباسجغرافیا و منابع طبیعی نه تنها به‌طور مستقیم در تأمین مواد اولیه برای پارچه‌ها تأثیر دارند، بلکه در شکل‌گیری فرهنگ لباس و پوشش در مناطق مختلف نیز نقشی اساسی ایفا می‌کنند. در مناطقی که دسترسی به منابع طبیعی خاص دارند، مانند پشم در مناطق کوهستانی یا پنبه در مناطق گرم و مرطوب، مردم به‌طور طبیعی لباسهای خود را بر اساس ویژگی‌های این منابع طراحی می‌کنند. به‌عنوان مثال، در مناطقی که منابع طبیعی مانند پنبه در دسترس است، لباس‌ها معمولاً از الیاف طبیعی پنبهای تولید می‌شوند که به‌دلیل سبکی و قابلیت تنفس، برای اقلیم‌های گرم مناسب است. در مقابل، در مناطق سردتر، مردم به‌طور عمده از پشم و الیاف حیوانی برای تولید لباسهای گرم استفاده می‌کنند.
در نهایت، تأثیر جغرافیا بر انتخاب پارچه‌ها و لباس‌ها نه تنها به نیازهای اقلیمی و طبیعی پاسخ می‌دهد، بلکه به ویژگی‌های فرهنگی و اجتماعی هر منطقه نیز مرتبط است. این امر نشان می‌دهد که انتخاب مواد و پارچه‌ها در ایران نه تنها یک مسأله اقلیمی است بلکه به‌طور عمیق با تاریخ و فرهنگ منطقه‌ای هر استان نیز پیوند خورده است.
5. نقش رنگ در تطبیق با محیط در مناطق مختلف ایرانرنگها نه تنها در ظاهر لباس‌ها بلکه در تطبیق با شرایط محیطی و اقلیمی نیز اهمیت زیادی دارند. در ایران، به‌ویژه در مناطق مختلف با اقلیم‌های متنوع، رنگ‌ها نقش بسیار مهمی در تنظیم دما و راحتی پوشش دارند. انتخاب رنگ لباس در هر منطقه معمولاً بر اساس نیازهای اقلیمی، جغرافیایی و فرهنگی است.
این انتخاب‌ها نه تنها در تطابق با شرایط آب و هوایی منطقه، بلکه به‌عنوان بخشی از هویت فرهنگی و سنت‌های هر منطقه نیز ظاهر می‌شوند.
رنگ‌ها در فرهنگ ایرانی، به‌ویژه در زمینه پوشاک سنتی، اهمیت ویژه‌ای دارند. در مناطق مختلف، رنگ‌هایی مانند سفید، آبی، قرمز، و زرد هرکدام با معانی خاص فرهنگی و اقلیمی همراه هستند. این رنگ‌ها با توجه به ویژگی‌های جغرافیایی و نیازهای محیطی، نوعی هماهنگی میان انسان و طبیعت را به نمایش می‌گذارند.
رنگ‌های روشن گرما را در مناطق آفتابی منعکس می‌کنند، در حالی که رنگ‌های تیره‌تر گرما را در مناطق سردتر نگه می‌دارند. در مناطقی از ایران که دارای اقلیم گرم و آفتابی هستند، رنگ‌های روشن و سبک برای پوشاک غالباً انتخاب می‌شوند. این رنگ‌ها مانند سفید، کرم، و آبی روشن نور خورشید را بازتاب می‌دهند و از جذب گرما جلوگیری می‌کنند.
به عنوان مثال، در سواحل جنوبی ایران، مانند بندرعباس و بوشهر، مردم به‌ویژه در تابستان‌ها از پوشاک روشن و خنک استفاده می‌کنند. این رنگ‌ها به دلیل ویژگی بازتاب‌دهندگی‌شان، باعث می‌شوند که فرد کمتر گرما را جذب کرده و در نتیجه احساس خنکی بیشتری داشته باشد.
لباس سنتی زنان هرمزگان
برعکس، در مناطق سردتر و کوهستانی ایران، رنگ‌های تیره‌تر مانند مشکی، خاکی، یا قهوهای برای لباس‌ها بیشتر استفاده می‌شوند. این رنگ‌ها گرما را جذب کرده و به حفظ دمای بدن در برابر سرمای شدید کمک می‌کنند.
برای نمونه، در استانهای کردستان، کرمانشاه و آذربایجان، که دارای زمستان‌های سرد و برفی هستند، استفاده از رنگ‌های تیره و پارچه‌های پشمی که گرما را نگه دارند، رایج است.
لباس سنتی زنان لر
در مناطق بیابانی و خشک، مانند استانهای یزد و کرمان، استفاده از رنگ‌های تیره و بافته‌ای سنگین در شب برای حفظ گرما و جلوگیری از سردی هوا در شب‌های بیابانی اهمیت دارد.
در بسیاری از مناطق ایران رنگ‌ها علاوه بر کاربردهای عملی، دارای معنای فرهنگی و نمادین نیز هستند که تحت تأثیر جغرافیا و اقلیم قرار دارند. به‌ویژه در مناطق گرم و آفتابی، رنگ سفید به‌طور گستردهای برای لباس‌ها استفاده می‌شود.
سفید نه تنها به‌عنوان نمادی از پاکیزگی و روشنی شناخته می‌شود، بلکه در برابر نور شدید خورشید نیز عمل می‌کند و باعث بازتاب نور و کاهش جذب گرما می‌شود. به همین دلیل، در بسیاری از شهرهای جنوبی ایران مانند بندرعباس و بوشهر، مردم ترجیح می‌دهند لباسهای سفید یا رنگ‌های روشن بپوشند که به کاهش گرما و حفظ خنکی بدن کمک می‌کند.
در تاریخ ایران، رنگ سفید در فرهنگ‌های مختلف به‌عنوان نمادی از طهارت، پاکیزگی، و خنکی در نظر گرفته می‌شود. در مناطق گرمسیر ایران، استفاده از لباسهای سفید مانند “دوش” و “کوتاه” نشاندهنده تمایل به حفظ پاکیزگی و جلوگیری از گرمای شدید است. این رنگ‌ها در کنار ویژگی‌های فیزیکی خود، بار فرهنگی و اجتماعی نیز دارند که نشاندهندۀ هم‌زیستی انسان‌ها با محیط طبیعی است.
لباس سنتی زنان خراسان
در مناطقی که دارای زمستان‌های سردتر هستند، استفاده از رنگ‌های تیره‌تر مانند مشکی و قهوهای در لباس‌ها بیشتر مشاهده می‌شود. این رنگ‌ها علاوه بر جذب گرما، در فرهنگ‌های ایرانی نمادهایی از استحکام، قدرت و پایداری دارند. به‌طور مثال، در مناطق کوهستانی مانند کردستان و آذربایجان، لباسهای تیره‌تری که از الیاف پشمی یا گلدوزی‌های دستی با رنگ‌های مشکی و قهوهای ساخته می‌شوند، به‌عنوان نمادهایی از زندگی سخت و مقاوم در برابر شرایط دشوار جغرافیایی این مناطق محسوب می‌شوند.
این تمایز در استفاده از رنگ‌ها نه تنها در تطبیق با نیازهای اقلیمی و جغرافیایی، بلکه در بیان نمادهای فرهنگی و اجتماعی هر منطقه نیز اهمیت دارد. در واقع، انتخاب رنگ‌ها در پوشاک ایرانی بخشی از هویت فرهنگی و تاریخی هر منطقه است که به‌طور مستقیم با زندگی روزمره و شرایط اقلیمی آن منطقه در ارتباط است.
6. تأثیرات فرهنگی بر سبک‌های لباسجغرافیا و اقلیم نه تنها انتخابهای عملی پوشاک را تحت تأثیر قرار می‌دهند، بلکه سبک‌های لباس سنتی و فرهنگی را در مناطق مختلف ایران شکل می‌دهند. در ایران، ویژگی‌های اقلیمی و جغرافیایی متنوع منجر به سبک‌های خاصی از لباس شده است که نیازهای جوامع محلی را منعطف می‌کند و در عین حال نمایانگر ارزش‌ها، سنت‌ها و زیبایی‌شناسی‌های منطقه‌ای است.
۱. مناطق ساحلی (جنوب ایران)
با پیشرفت فناوری و علوم مواد، اکنون ما قادر به تولید پارچه‌هایی هستیم که به‌طور خاص برای اقلیم‌های مختلف طراحی شده‌اند. این پارچه‌ها می‌توانند با استفاده از مواد نوآورانه، خواص خاصی مانند عایق گرما، تنفس‌پذیری، و مقاومت در برابر رطوبت و عوامل جوی را فراهم آورند. این نوآوری‌ها به طراحان و تولیدکنندگان لباس کمک می‌کنند تا پوشاکی را تولید کنند که با شرایط آب و هوایی خاص هر منطقه هماهنگ باشد.
در ایران نیز، به‌ویژه در مناطق گرم و خشک، پیشرفت‌هایی در طراحی و تولید پارچه‌هایی با خصوصیات خاص برای مقابله با گرما و رطوبت انجام شده است. استفاده از پارچه‌های نانو که قابلیت ضدآب بودن، ضدباکتریال و مقاومت در برابر اشعه‌های UV را دارند، در مناطق گرم ایران بسیار محبوب شده است. این پارچه‌ها در صنعت پوشاک ایران کمک کرده‌اند تا لباس‌هایی تولید شوند که در برابر حرارت و رطوبت مقاوم هستند و راحتی بیشتری برای پوشندگان فراهم می‌آورند.
مزایای استفاده از پارچه‌های آنتی باکتریال :
در مناطق سردتر ایران نیز، استفاده از پارچه‌های هوشمند و مواد عایق نوآورانه که گرما را در خود حفظ می‌کنند، به بهبود راحتی در محیط‌های سرد کمک کرده است. این پارچه‌ها از فناوری‌هایی مانند الیاف میکرو و پشم مصنوعی بهره می‌برند که وزن سبک دارند و در عین حال خواص عایقی مشابه پشم طبیعی را فراهم می‌آورند.
یکی دیگر از نوآوری‌ها در ایران، استفاده از پارچه‌های ضدرطوبت و قابلیت خشک شدن سریع است که به ویژه در مناطق مرطوب کشور مانند گیلان و مازندران اهمیت دارد. این پارچه‌ها از مواد خاصی تولید می‌شوند که رطوبت را از بدن دور نگه می‌دارند و به خشک شدن سریع‌تر بدن کمک می‌کنند. این ویژگی در پوشاک ورزشی و روزمره به‌ویژه در مناطقی که رطوبت بالا و بارش زیاد دارند، بسیار مفید است.
علاوه بر این، پارچه‌های سبز و دوستدار محیط زیست که از الیاف طبیعی مانند کتان و پنبه ارگانیک ساخته شده‌اند، در تلاش برای کاهش اثرات زیست‌محیطی صنعت مد و پوشاک در ایران محبوبیت زیادی پیدا کرده‌اند. این نوع پارچه‌ها نه تنها با توجه به اقلیم‌های مختلف طراحی شده‌اند، بلکه در جهت حفظ منابع طبیعی و کاهش آلودگی تولید می‌شوند.
در نهایت، جغرافیا و اقلیم نقش‌های حیاتی در طراحی و انتخاب لباس‌ها دارند. با توجه به تنوع جغرافیایی و اقلیمی ایران، هر منطقه با توجه به نیازهای خاص خود، لباس‌هایی را طراحی کرده است که نه تنها برای محافظت در برابر شرایط محیطی مناسب هستند بلکه فرهنگ، تاریخ و هویت مردم آن مناطق را نیز به نمایش می‌گذارند. در کنار این تأثیرات فرهنگی و تاریخی، نوآوریهای مدرن و پیشرفت‌های فناوری به طراحی لباسهای تخصصی برای مقابله با چالش‌های اقلیمی کمک کرده‌اند. آینده صنعت پوشاک ایران بدون شک تحت تأثیر ترکیبی از این دو عامل یعنی ارث فرهنگی و فناوری نوین قرار خواهد گرفت.
سهی یعنی درست، به اندازه، متناسب و چشم‌نواز. لباس سهی لباسی است که متناسب با شأن و کاربرد خاص و موقعیت فرد است.
هر کس هندسه خاصی از بدن، شخصیت، سلیقه و روحیه دارد. پس ما تلاش کرده‌ایم که لباسی برای هندسه شما طراحی کنیم.
